Wennen&werken

We hebben de eerste weken hier gebruikt om van ons huisje een thuis te maken. Belangrijk om een plek te hebben waar je na het werk kunt genieten en uitrusten. Zo hebben we onze timmer skills geüpdatet, onze groene vingers laten wapperen en onze design aspiraties botgevierd. Een groot huis onderhouden valt zeker niet mee!

Zelfgemaakte tafel en bank

Dit uiteraard afgewisseld met het aangename; koffietje bij onze favo plekje 'Lekker', grillen op onze nieuwe BBQ en chillers (= Surinaams bier met limoen smaak = hmmm) drinken aan het zwembad bij Torarica. 

Daarnaast de kennismaking met de bureaucratie van het land. Het bekende kastje naar de muur. Iedere (re)migrant heeft hier overigens mee te maken gehad in het eerste jaar van hun verblijf, blijkbaar wen je daar aan en vindt iedereen zijn manier om daar mee om te gaan. Maar onze verblijfsvergunningen zijn zo goed als geregeld nu!

Dag der Inheemsen

Daarna moest ik er toch echt aan geloven om met m'n nieuwe baan te beginnen. Uitgerust met een custom-made doktersoutfit en alle benodigdheden om levens te redden ben ik aan de slag gegaan. Het Academisch ziekenhuis is het enige ziekenhuis in heel Paramaribo met een Spoedeisende Hulp afdeling. Daarnaast zijn wij een van de twee ziekenhuizen die patiënten zonder verzekering helpen en dat is helaas een zeer grote bulk van de bevolking. Mensen komen uit heel het land met hun problematiek en het gevolg is een overspoelde SEH met plaatsgebrek en chronisch te weinig personeel.
Dit alles had ik niet verwacht, er zijn blijkbaar in de rest van het land wel middelen om een hogere standaard gezondheidszorg te leveren voor degene die goed verzekerd zijn. Ik merk dat het me frustreert dat er zeker wel potentie is, maar dat personeel zelf ook tot een inzicht moet komen om tot efficiënte en effectieve gezondheidszorg te leiden. Ga er maar aan staan, dat heeft in NL natuurlijk ook generaties gekost! Misschien dat ik stiekem toch de hoop had een verandering te kunnen brengen (tegen alle adviezen in) en zie ik nu dat dit waarschijnlijk een ijdel doel was. Tja, 'go with the flow' en hoop dat ik het langer ga volhouden dan die enkele bakra (witte Nederlander) die het hier ooit niet langer dan 1 jaar heeft volgehouden als arts!

Nichtjes van Martin

Ons eerste BBQ vlees..hmmm

Zonsondergang vanuit onze tuin 

Overbridge

Suralco, bauxiet fabriek

Mijn autootje!

Voetballen in stromende regen (Overbridge)

Vreemde bomen en planten (Overbridge)

Martin is ook lekker aan de weg aan t timmeren en heeft zijn business weer opgepakt. Zo zijn we samen het werkende leven hier weer aangegaan. Het verschil is natuurlijk dat je hier in je vrije tijd op een idyllisch strandje kan relaxen en volop kan genieten van de prachtige natuur en warme zon. White beach is zo'n kunstmatig aangelegd strand langs de Suriname rivier waar t in het weekend vol zit met families die eten meebrengen voor een week. Overbridge is onze persoonlijke favoriet geworden, dit ligt nog iets meer het binnenland in (zie foto's).
Hier hebben we ook mijn verjaardag met z'n tweetjes gevierd, heerlijk ontspannen dagje. Nog bedankt voor alle berichtjes waardoor ik me echt jarig voelde!

Al met al zijn de eerste 2 maanden alweer om en moet ik me er soms echt van doordringen dat we hier gewoon wonen! Het heeft zijn ups en downs in zo'n eerste periode en heimwee speelt daarin zeker mee. Dit is uniek en we hopen er uiteindelijk sterker uit te komen en Suriname in onze harten te sluiten!

Onze chill-out

White Beach

Schaafijs

Aankomst

Welkom in ons midden, welkom in Suriname!
Het is echt zo, je voelt je door deze woorden uit de mond van complete vreemden al gelijk heel welkom in dit land. Als je aan komt vliegen en je kijkt uit het raampje dan zie je een broccoliveld van junglebomen tot hoever het oog rijkt. Af en toe zie een een glinsterende sliert water dit landschap doorkruisen. Is dit ons nieuwe thuis? Na een week in de 'lekkere warmte' zoals ze dat hier noemen (gevoelstemperatuur van 38 graden!) heb ik in ieder geval meer gezweet op de Surinaamse bodem dan ik ooit in NL heb gedaan.
Alles is anders, maar het belangrijkste is dat je elkaars taal spreekt. De eerste week al gelijk kennis gemaakt met groot deel van nieuwe collega's van de SEH (Spoedeisende Hulp) en leidinggevenden. "Dag meneer de Directeur", het is gebruikelijk iemand bij zijn titel aan te spreken. Daarentegen is de drempel om even een handje te schudden - zoals ik ook gedaan heb - veel lager.
Al met al goed aan het settelen en verkennen van onze nieuwe leef- en werkomgeving.
We houden jullie op de hoogte, liefs M&M